Poezi nga Ioan Romeo Rosiianu
SHPIRTI ËSHTË NË SHËTITJE ME MENDIMIN
Kaloj rrugëve që kanë shije kremtimi
mes drurëve e blloqeve duket qielli i lartë
pas shiut qyteti ka aromë të bukur
pas shërbesës së Pashkës kisha ësht’e zbrazët
të shenjtërit e ikonave kanë shikime të kthjellta
të kthjelltë u duken sytë pas adhurimit njerëzor
pas faljes hyjnore të gjithë zhurritemi.
Vjen mbrëmja me pëshpëritje n’qytetin me 50 kisha
në të me të gjitha besimet e botës duke u zhurritur
shpirti im gjendet në shëtitje me mendimin
jeta ime pason të qëndrojë edhe më tej në pritë
deri dje nuk kisha frikë nga vdekja
sot kam më shumë se sa dje
e më pakë se sa ditën e nesërme.
POEMA E KËSAJ VERE, E DASHUR
Poema e kësaj vere do lindë në mëngjes e dashur
do jemi dëshmitarë për bërjen e saj dhe n’udhëkryqin e dritës do pagëzohemi
do jemi në rradhë prindër fatmirë apo vëllezër
ndoshta të shenjtërit e fjetur në altarë do jemi ndoshta qirinj ende të padjegur.
Poema e kësaj vere do lindë në mesditë e dashur
do jemi përballë kur hija do ta përvetësojë me trishtim dheun
do numërojmë në gishtërinjtë shyt çastet e kulluara ngadalë
ngadalë do fshehim në fjalë silabën e dëshiruar.
Poema e kësaj vere do lindë kah mbrëmja e dashur
me sytë e zvogluar do ta masim horizontin e shkretë
blici i yjeve t’perënduar mes qiejve do arrijë për tepër vonë te ne
ne do të jemi të vetmuar me ujqërit në lëndinat e heshtjes.
Poema e kësaj vere do lindë madje dhe pa ne e dashur!
POEMË PËR MË VONË
Qetësia po vidhoset në ajrin e natës
yjet s’thonë asgjë dhe e kundrojnë dritën e tyre të stërblertë
në televizorin kolor jeta duket përherë bardh/e/zi
gjithmonë përrallat mund të reduktohen në gëzim e trishtim
në dashuri e urrejtje në plus dhe diçka në minus.
Jeta ka shije të njelmët kur derdhet shpejt e më kot
mjerimi vërshon shpirtin më parë duke zbritur në rrugë
çdo gjurmë në kalldërma për nga një trup flet
çdo kujtim ka parfumin e hijes
çdo ditë përmbyllet me një natë
çdo gjë që e ngrejmë e shpalojmë tjetrin
çdo çast që e fillojmë e mbarojmë në një jetë tjetër.
Kemi frikë nga vdekja por s’e themi nga frika e saj
shtirremi se jemi të lumtur dhe tallemi me vetë kohën
e pasigurtë është gjithçka në botë deri sa dhe koha ndoshta
ndoshta gjithçka është e mundshme të jetë kohë e mundshme
mundësisht të jetë kjo kohë e dashur
s’i kushton asgjë të jetë e tillë
ësht’fjala për jetën tonë dhe jeta jonë ësht’në lojë
atëherë kur po jetojmë kaq pak
ajo bëhet dhe më e shkurtë kur e shohim se ësht’e shkurtë
thuajse zhgënjimi na mban ngrohtë
kështu gënjehemi me paturpësi me pandjeshmëri
refuzojmë t’i japim jetës atë që është e saj
trupit ç’është e tij dhe shpirtit atë që e meriton.
MBI ÇARÇAFIN E POETIT...
Mbi çarçafin e Poetit një virgjine në shpirt ka lënë
një gjurmë gjaku e lotësh
gjurma e trupit të saj të pashtrydhur nga dashuria
nuk i ka humbur të gjitha konturet
ende noton në odë klithja e saj nga dhimbja
nga kënaqësia erëtima e gjirit të pafermentuar
buzët me shenja pecetash plagosen
dhe tani kujtimi i poetit të mbetur vetëm
e çan klepsidrën e pakthyer në kohë
(ka vajtur kaherë, ka vajtur dje,
ka vajtur sot?).
Sytë e Poetit ia kërkojnë gjurmët në në qylimin prej jute
gjurma i kanë mbetur në gjithë librat e saj
lëngu i jetës së derdhur në shpirt lajmëron
gostinë me vdekjen perverse të shëmtuar.
Mbi çarçafin e Poetit një virgjine në shpirt ka lënë
një gjurmë gjaku e lotësh
një shumicë pëshpëritjesh buzëqeshjesh e fshehtësishë
dhe askush s’di gjë për vuajtjen e shuar gjatë natës
nga fshehtësia që e mban në plëndësin e saj
një virgjine në shpirt me emër të harruar një grua
nga nata në të cilën Poeti deshi
të shënojë një debutim në dashurinë e dikujt
kujtim i tharë mbi altarin e përjetimit...
GRUAJA E FUNDIT PAGANE I SHKËPUTI POETIT
Gruaja e fundit pagane ia shkuli Poetit një lot të ftohtë
ia mori shpirtin dhe u degdis e zbathur në natë
Poeti mbeti vetë duke i shërruar trishtimet e shumta
duke bërë inventarin e kujtimeve të tij endacake
duke pritur të vijë sekonda në të cilën në derë
t’i trokasë gruaja pagane me shpirtin në duar.
Nganjëherë trishtimi ka shije dhe erë balsami
tjetërherë uria për jetë e përgjon
shpeshherë dremitje në ndjenja e fjalë
dhe më rrallë pavdekësi të ndjerë mes vitesh.
Gruaja e fundit pagane ia shkuli Poetit një lot të ftohtë
idila rritet mes tyre sa hija e largësisë së gjatë
dhe as s’e dij se i përkisnin njëri-tjetrit që nga krijimi i botës
gjendja e lotit ia vërrshon papritmas syrin –
çdo njeri ka një shqetsim në dhembjen e Poetit më shumë
është ditë tashmë dhe hapi refuzon shtegun e ditur
engjëjt shoshisin pavdekësitë dhe besimet në botë
rritet trishtimi largësia e pëshpëritjeve
në zemrën e Poetit të mbetur vetë gruaja pagane s’është.
MA DHE NJË NATË NGA JETA JOTE
Ma dhe një natë nga jeta jote
grua të cilës së paku as emrin e vërtetë nuk ia di
m’i mbështolle me shpirtin tënd disa orë
orët e errëta të natës së zymtë
u shterrën me dhimbshmëri të shpejtë n’askundshmëri
pranë trupave tanë të çveshur të bashkuar në
përpëlitjen e një pasioni të pashpresë përpara
më valëzove me shpirtin tënd gjatë natës ku
yjet dridheshin pas shpinës së reve tymosje shuaan
mëkatet e botës të thara ishin në arterjet
e shirave të përgjakshme në pika t’përzhitura nën syrin e diellit
rreshje e dëborësuar në vetë rezet e vetmuara mes qiejve
të shpuzuara me engjëj ishin shikimet me të cilat më përqafove
trupi i ngrohtë flokët e derdhur përgjatë krahërorit tim
ma dhe ajrin e gojës për të cilin kisha aq nevojë
shpresën se nesër do të përsërisish gjestin gabimin
për të më dashur për t’ma shtrydhur shpirtin me gjinjtë e rrumbullaktë
ma le në retinë fytyrën tënde prej engjëlli me emër të panjohur
flokë/zeshkane dhe sy të blertë e një trup prej gruaje të cilën
krejt zanat mund ta xhelozojnë nëpër ujërat e përrallës së harruar pa ëndërruar
pa menduar dhe i plagosur isha në pritjen tënde
ike duke u përngutur pas
mjegullave nga të cilat erdhe për një natë
pranë meje t’u gëlltit hija e pangopshme
unë mbeta i qarë i uritur lakuriq i pashëlbyer pa ty
prej atëherë bie shi në zemrën time me kujtime
me buzëqeshje të ditura edhe tani përmendësh
me erëtima të mbetura mes jastëqesh
dhe si një gjurmë trupi të kryqëzuar në çarçafa.
DO MUNDJA TË SHOH NË TY
Do mundja të shoh në ty një engjëll të uritur për shenjtëri
po të mos ishin të thella plagët e shiut të tharë mes gjetheve
dhe fjala e përplasur nëpër qoshe
po të rritej si një mallkim dregëza e klepsidrës
sekonda e kaluar në balsam
në rëra përvëlimtare janë buzët e qiellit
i martuar me ngrica të kaltërta e me një fjollë tymi
duke kujtuar dorëzat e burimit të dredhur në thellësi
nga qarja lotët e rrumbullaktë u bëjnë roje horizonteve të zymta
të shoshitura mes përjetimeve të ashpra janë hijet
si do murgj duken plepat në brigjet e botës
si do reze të mveshura me mjergulla.
Do mundja të shoh në ty një engjëll të uritur për shenjtëri
po të mos ishte gjurma mes degëve të horizontit
dhe një gjurmë gjatë shtegtimit për në yje
vijnë terratisje të një çasti dhe reze të dredhura
në majë mbajnë bjeshkët mrekullinë e lartësisë
dhe frika shndërrohet në stuhi në rropullitë e trupit
të prekur nga dyshime të përkohshme ëndërrime të sëmura.
Do mundja të shoh në ty një engjëll të uritur për shenjtëri
po të mos depërtonte qetësia në këtë stuhi
që s’do ta shaje si një pagan i patrembur të shkuarën tënde
duke harruar gruan e dashur me afsh të zjarrtë.
VJEN NJË KOHË
Poetit Radu Săplăcan
Vjen një kohë ku errësira shuhet
në gjethe era turfullon nga vera e vonë
mesdita pulson drita të ndotura në qoshe
heshtja ngrin në fërfëllimë pëshpëritjesh të thella
e mbushur kalldërmaja me gjurma e tinguj
shuhen mes dritash mallkime e këngëtime
hapi i zbathur e përvetëson shtegun në gjurma
fryn flladi muzgëtimit me freski përpëlitëse
dhe n’syrin e zhurritur nga përgjërimi shushurit hapsira e njohur.
Vjen një kohë kur era e huaj vërshon heshtjen
dhe vjen më parë mbrëmja e pastaj mëngjesi virgjin
do jetë më e gjatë kënaqësia dhe më pak e rëndë ndarja
do ketë mjegull mes hijeve e dritës mes reve do ketë.
Vjen një kohë kur kotësia bëhet monedhë këmbimi
mes dy botëve ura kalimi në drejtim të hiçit
ka patur diell në rrugë dhe në shpirtin tim stuhi
askush nuk e ka luajtur lojën e ditur
askush s’ka pirë helmin e shenjtëruar në dhembje.
Vjen një kohë kur rëra vetëvritet në klepsidrë
derdhje e imtë në drejtim të hiçit
prehje pa të shenjtër në darkën e fshehtë
dhe pa ylberim-besnikëri mes Zotit e botës.
http://www.zemrashqiptare.net/news/id_40189/Poezi-nga-Ioan-Romeo-Rosiianu.html